“Gün gələcək…qara qarğa ağ olacaq, dəniz quruyacaq, kaktus çiçəyində bal tapılacaq, həmin gün ilanın dişində zəhər olmayacaq, tüfəng güllələri daha ölüm saçmayacaq, lakin bu o gün olacaq ki, mən səni tərk edəcəyəm, sevgilim…”
“Gün gələcək…səhrada külək bir daha əsməyəcək, qum dənəcikləri şəkərdən şirin olacaq, hər ağ daşın altında məni bulaq gözləyəcək, həmin gün arılar mənə mahnı oxuyacaq, məhz bu həmin o gün olacaq ki, mən səni artıq sevməyəcəm…”
“Gün gələcək…gecə günəş parlayacaq, ay səhraya ay suyundan gölməçələr tökəcək və səma elə aşağı enəcəkdir ki, mən əllərimlə ulduzlara toxuna biləcəyəm, o gün mən kölgəmin önümdə necə rəqs etdiyini görəcəyəm, bu o gün olacaq ki, mən səni tərk edəcəyəm, sevgilim…”
“Gün gələcək…mən güzgüyə baxıb sənin üzünü görəcəyəm və quyunun dibində sənin səsini eşidəcəyəm, qumda sənin ayaq izlərini tanıyacağam, o gün mən anlayacağam ki, mənim ölüm saatım çatmışdır, çünki həmin gün mən səni itirəcəyəm, sevgilim…”
“Gün gələcək…günəş qaralacaq, yer lap dərinliklərinə qədər yarılacaq, dəniz səhranı basacaq, o gün mənim gözümdə işıq sönəcək, mənim ağzım bir daha sənin adını söyləməyəcək, mənim ürəyim daha əzab çəkməyəcək, çünki o gün mən səni tərk edəcəyəm, sevgilim…”
“Səhra” romanı, J.M.Q.Le Klezio
***
“ey ruz bar’â ke zarre hâ raqs konand
ân kas ke azoo charkh o havâ raqs konan
jânhâ ze khoshi bi saro pâ raqs konand
dar gushe to guyam ke kojâ raqs konand.
har zarre ke dar havâ o dar hâmun ast
niku negarash ke hamcho mâ maftun ast
har zarre agar khosh ast agar mahzun ast
sargashteye khorshide khoshe bichun ast”
Fotosintez 